De verslaggever, columnist en auteur Jeroen Wielaert maakte een reis door Spanje. Van zijn gedachten en indrukken heeft hij ons deelgenoot gemaakt. Geniet van zijn unique verteltrant  en schrijven .

Op weg naar nieuwe Spaanse schoonheid, na de grote noordwestelijke rondrit van 2014. Veel Touremoties voorbij, met een start in eigen stad, een hele rondgang door Frankrijk zelf en een terugkeer met euforie en melancholie ineen.

Er is niets van Tourgevoel meer in de lange rit naar Spanje, waar Tom Dumoulin in de Vuelta perspectiefrijke allures toont, wel of niet in Het Rood. OntTouren is het voor mij, met mijn antidepresdiva, wijze vrouw van licht en leven.
 Eerste etappeplaats is vertrouwd: Saint-Valéry-sur-Somme. Goede B&B La Vélocipède. Zuidwaarts even stoppen in onbekend, verrassend Niort, met een kloeke, robuuste, stoere, onvergankelijke donjon. En overnachten in Saintes, oude stad aan de Charente. 
Heb het nieuws even bekeken. Zie steeds dat joch in de branding. Denk aan Walter Cronkite – de foto’s, de beelden die ooit het eind van de oorlog in Vietnam bespoedigden. Zulke overpeinzingen, onderweg op el Camino.

Fabuleus, het eskader van de ooievaars boven de Herreria in Tudela, Navarra.

Als Alcaminos hadden we eerst weinig opgewekt gewandeld door de arme wijken rond de kathedraal en een lodderoog geworpen op de brug over de Ebro. Werkelijk, de gemeente Tudela heeft eeuwenlang kansen laten liggen aan deze indrukwekkende oever.

De vlucht van de uivers bood daarna onverwachte opwinding, zo dicht boven het terras. Toen hadden we de Plaza de los Fueros nog niet gezien – geen Plaza Mayor als zovele. Compact, een klassieke muziektent in het midden, de gevels uitbundig beschilderd met allerlei figuren, de ronkende roezemoes dicht gevat in het vierkant van de gevels.
In de bar op de hoek klonken Led Zeppelin en Lynyrd Skynyrd. De oude jongens van de stad wisselden hun nieuwe oude verhalen uit. Jonge liefde ontlook. Over vluchtelingen ging het niet. De ooievaars vliegen anders. En geen woord over de thuisnederlaag van Oranje tegen IJsland. Zouden vluchtelingen een idee krijgen?

In Tarazona waren we de Vuelta voor. Echt, het was toeval. We gingen af op de Dikke Zaal na het vertrek uit Tudela waar we in de hotellift nog even geconfronteerd waren met onszelf op een dag vol spiegelbeelden. Ruim voor de aankomst van de renners waren we alweer vertrokken.

Het was wel in orde dat de Vuelta enige reclame kwam maken voor de stad. Bij de wandeling van de bovenstad is het elke dag mogelijk om een helikopterview te krijgen op de Plaza de Toros Vieja. Het interessantst is toch de wandeling door de oude jodenwijk, met zijn hellenden huizen. Indrukwekkend! Droevig ook om te lezen over de pogroms die hen ook hier hebben getroffen. Altijd weer hebben mensen moeten vluchten.
 Soria is beslist een bijzonder aardige halte onderweg naar Valladolid. We kwamen er terecht in een oude sociëteit waar dichters als Antonio Machado en Gerardo Diego zich hebben verheugen over de schoonheid van de stad, alvorens erover te schrijven. Ik houd van dit soort moderne oudheid. In de spiegel meende ik even Ernest Hemingway te zien.

We waren alleen, maar er hingen nog geweldige gedachten in de zaal. In de stemmige stilte viel geen onvertogen woord over Jack van Gelder. Ze hadden het in Sorio liever over stedelijk schoon.

Ze waren tijdgenoten, Filips II en Miguel de Cervantes. Allebei hebben ze een standbeeld gekregen in Valladolid. De koning staat in het park bij het Palacio de los Pimentel waar hij geboren is. De schrijver van Don Quichot op de Plaza d’Universidad. Zo is Valladolid een stad van sterk uiteenlopende geesten.

Filips wilde na zijn vader Keizer Karel V zo zijn eigen machtsstempels drukken. Hij bepaalde dat niet Valladolid, maar het dan nog onaanzienlijke Madrid hoofdstad van Spanje moest worden. Het lag mooi centraal en had nog geen grootstedelijk belang. Filips liet in Valladolid wel een kathedraal bouwen, maar die is nooit helemaal voltooid: de tweede toren ontbreekt. In plaats daarvan kwam Filips’ eigen pronkstuk, vlak bij Madrid: het Escorial. De kathedraal is van binnen opvallend sober. Eigenlijk was Filips II een protestantse katholiek. 
Don Quichot was een heel ander type – van elke God los. Cervantes heeft nagelaten om hem aan de zijde van Willem van Oranje tegen de Spanjaarden te laten vechten. Wellicht hebben de Hollandse molens hem wel geïnspireerd om tegen ten strijde te trekken. 
Los van al dit luchtige gemijmer is Valladolid een bijzonder aardige stad om door te struinen. We hadden een kamer pal naast de kathedraal in het gloednieuwe Hotel Coloquio. Het taterde en daverde er van het jaarlijkse septemberfeest. In een prachtig café op de Plaza Mayor meende ik opnieuw Ernest Hemingway te zien. In Spanje had hij meer met stieren dan met mannen op ezels, of ezels van koningen.

Tekst en foto’s: Jeroen Wielaert.